قدرت ویژه من در آرکو در حال فرار است

من همیشه یک نقطه نرم برای بازی های نوبتی همزمان خواهم داشت. این‌ها بازی‌هایی هستند که از امثال Frozen Synapse سرنخ می‌گیرند، که در آن من حرکتم را مخفیانه انجام می‌دهم، دشمنم حرکت خود را مخفیانه انجام می‌دهد، و سپس هر دو حرکت به یکباره انجام می‌شوند و کاری نمی‌توانیم انجام دهیم. لذت این بازی ها از درک حرکت دشمن و خنثی کردن آن ناشی می شود. شوخ طبعی ناشی از شکست کامل در انجام آن است.

آرکو این ایده را می گیرد و آن را آواز می کند. در زمان واقعی بسیار بیشتر از این بازی ها احساس می شود. در طول یک نبرد، مکان‌نما را به اطراف حرکت می‌دهم که نشان می‌دهد تا چه حد می‌توانم حرکت کنم، و از میان گزینه‌هایی که مواردی مانند heal، shield و انواع مختلف حملات را پوشش می‌دهند، جابه‌جا می‌شوم. در دموی Steam Next Fest که بازی می‌کردم، اغلب با قورباغه‌ها و اشکال‌ها مبارزه می‌کنم، و یاد می‌گیرم که پیش‌بینی کنم که یک قورباغه قرار است بپرد و سعی کند من را له کند و چه زمانی منفجر شود و آسیب بزرگی به من وارد کند.

من در این بازی ها آنقدر فقیر هستم که ممکن است تصور کنید، حتی اگر کاملاً آنها را دوست دارم. اما چیزی که تقریباً در Arco به من برتری می دهد این است که فرار کردن و کمی فاصله گرفتن یک تاکتیک مفید و قانونی است، زیرا به مانا اجازه می دهد تا در حالی که شما را خارج از شعاع حملات دشمن قرار می دهد شارژ شود. فرار کردن چیزی است که من استعداد ذاتی آن را دارم، و بنابراین چند سطح اول بازی در نوعی خوشبختی آشنا سپری می‌شد: من با عجله وارد می‌شدم، سعی می‌کردم حمله کنم، آن را زیر پا می‌گذارم و دوباره آن را پا می‌گذارم.

نسخه ی نمایشی Arco که هنوز در دسترس است، چیزهای بسیار زیادی در خود دارد. یک آموزش، یک کمپین خوب، از جمله یک سیاهچال و یک رئیس فوق العاده آشنا، و سپس یک منطقه میدانی وجود دارد که من آنقدر بزدل بوده ام که نتوانم آن را بررسی کنم. اگر بازی‌های نوبتی را دوست دارید که کمی متفاوت هستند، هرچند – یا اگر تمایل طبیعی به فرار دارید – فکر می‌کنم در اینجا بسیار خوشحال خواهید شد.