مستند ساندنس با دل و هوس سالم به دنبال Mavis Beacon دو زن جوان سیاهپوست را دنبال می کند که وقف پیدا کردن مدل اصلی برایشان هستند Mavis Beacon تایپ را آموزش می دهد. اگر در دهه ۸۰ یا ۹۰ کامپیوتری را لمس کرده اید، احتمال زیادی وجود دارد که Mavis به شما کمک کرده تا با صفحه کلید راحت باشید. یا حداقل ممکن است او را از روی جلد اصلی برنامه در سال ۱۹۸۷ به یاد بیاورید: یک زن سیاهپوست خندان و ظریف که لباسی کرم رنگ به تن داشت. او تجسم سبک و متانت حرفه‌ای بود – به نظر می‌رسید که اگر آن برنامه را بخرید می‌توانید به اندازه او توانایی داشته باشید.
گفتن این حرف اسپویلر نیست "ماویس بیکن" واقعا وجود نداشت – او یک ایده بازاریابی بود که توسط گروهی از افراد سفیدپوست از سیلیکون ولی ساخته شد. اما ستاره جلد برنامه بود واقعی: نام او Renee L’Esperance بود، یک مدل هائیتی که در حین کار در خیابان پنجم ساکس در لس آنجلس کشف شد. بعد از اینکه تصویر او به ساخت کمک کرد Mavis Beacon تایپ را آموزش می دهد یک موفقیت، او از کانون توجه عقب نشینی کرد، و بنا بر گزارش ها به سمت بازنشستگی در کارائیب رفت.
کارگردان و نویسنده مستند، جازمین جونز، و همچنین همکارش، اولیویا مک‌کایلا راس، با آن جزئیات اولیه شروع می‌کنند و به دنبال یافتن L’Esperance مانند یک جفت کارآگاه دیجیتالی هستند. از یک پایگاه خانگی در یک دفتر فرسوده در منطقه خلیج – احاطه شده توسط فناوری های گذرا، انواع آثار هنری و تصاویر زنان سیاهپوست با نفوذ – آنها جدول زمانی گزارش شده L’Esperance را تنظیم می کنند، سرنخ ها را دنبال می کنند و حتی یک مراسم معنوی را میزبانی می کنند تا سعی کنند و با آنها ارتباط برقرار کنند. مدل.
من نمی گویم که آیا این جفت واقعاً L’Esperance را پیدا می کنند یا خیر، زیرا این سفر است که باعث می شود به دنبال Mavis Beacon چنین لذتی برای تماشا جونز و راس هر دو با برنامه تایپ بزرگ شدند و نسبت به شخصیت Mavis Beacon احساس خویشاوندی داشتند. این اولین برنامه ای بود که به طور برجسته یک زن سیاهپوست را روی جلد نشان می داد (حرکتی که ظاهراً باعث شد برخی از تامین کنندگان سفارشات خود را قطع کنند)، بنابراین دنیای فناوری به نظر می رسد جایی است که زنان جوان سیاه پوست می توانند در آن جای بگیرند. دست های دیجیتالی Beacon نیز ظاهر می شود. روی صفحه، گویی او به آرامی انگشتان شما را به سمت حروف و موقعیت صحیح هدایت می کند.
برای کمک به کشف جزئیات بیشتر در مورد محل اختفای Mavis Beacon، جونز و راس راه اندازی کردند . برخی از این تماس‌ها در فیلم نمایش داده می‌شوند و به وضوح نشان می‌دهند که حضور دیجیتالی او الهام بخش بسیاری از مردم بوده است. فیلم با ارجاعاتی به Beacon در سراسر فرهنگ آغاز می شود، از جمله یکی از قطعات مورد علاقه من ابوت ابتدایی، جایی که معلم بیش از حد کوئینتا برانسون خیلی هیجان زده است که نمی تواند نماد تایپ را در جمعیت مدرسه ببیند. یاد تجربه کودکی خودم افتادم Mavis Beacon تایپ را آموزش می دهد، گذراندن دوره های رایگان در مدرسه و اوقات بیکاری در خانه برای افزایش سرعت تایپ من. در دوران راهنمایی، تایپ کردن به اندازه تنفس طبیعی بود. و بله، اگر شخصاً Beacon واقعی را می دیدم، من هم از این کار وحشت می کردم.
در حالی که این مستند در ساندنس که به خاطر پروژه‌های نوآورانه شهرت دارد، بی‌موقع به نظر نمی‌رسد، اما گاهی اوقات به نظر می‌رسد که یک قطعه رسانه آزمایشی برای YouTube یا یک نمایش هنری پر شده از بیست و چند ساله‌های غیرممکن است. (در یک لحظه، راس در مراسم خداحافظی برای لپ‌تاپ‌های مرده یکی از دوستانش شرکت می‌کند، که در فضای هنری مملو از افرادی که لباس سفید پوشیده بودند میزبانی می‌شد. این یک نوع عجیب و غریب لگن است که یا شما را از این فیلم دور می‌کند، یا شما را بیشتر مورد علاقه قرار می دهد.)
جونز تصاویر ضبط شده روی صفحه نمایش دسکتاپ خود را به ما نشان می دهد، جایی که ممکن است در کنار یادداشت های خود یک TikTok را تماشا کند. به جای یک چت ویدیویی تمام صفحه با شخص دیگری، گاهی اوقات ما فقط یک پنجره FaceTime را می بینیم (و گاهی اوقات تصویر خود جونز را منعکس می کند که به صفحه نگاه می کند). پیدا کردن Mavis Beacon داستان خود را به گونه ای بیان می کند که بومیان دیجیتال آن را طبیعی می دانند، بدون اینکه خود را منحصراً در صفحه نمایش هایی مانند صفحه نمایش قفل کنند .
همانطور که برای بسیاری از فیلم‌های اول صدق می‌کند، فیلم می‌تواند از کمی سخت‌تر شدن روایت استفاده کند. تحقیقات جونز و راس در چندین نقطه متوقف می‌شود، و ما اغلب در حالی که آنها در مورد مراحل بعدی خود فکر می‌کنند، سرگردان می‌مانیم. این زوج گاهی اوقات خیلی به داستان نزدیک به نظر می رسند، یا حداقل، وقتی می بینیم جونز در حال گریه کردن در حالی که درخواست ملاقات با L’Esperance را می کند، اینطور به نظر می رسد.
اما من می خواهم استدلال کنم که این نیز بخشی از جذابیت است به دنبال Mavis Beacon. جونز و راس برخی از مجریان پادکست جنایی واقعی نیستند که به دنبال ایجاد محتوا از جنجال هستند. آنها زنان جوانی هستند که در یکی از معدود چهره‌های فناوری که شبیه آنها بودند، آرامش پیدا کردند. با این فیلم، جونز و راس می‌توانند به طور مشابه برای نسل جدیدی از فن‌آوران کم‌نمایش الهام‌بخش باشند.
این مقاله در ابتدا در Engadget در https://www.engadget.com/seeking-mavis-beacon-review-sundance-documentary-140049830.html?src=rss منتشر شد
منبع: https://www.engadget.com/seeking-mavis-beacon-review-sundance-documentary-140049830.html?src=rss