آنچه علم درباره مرگ آتشین ما به ما می گوید

بر روی زمین، به نظر می رسد که ستاره ها از دور چشمک می زنند. با این حال، آنها نه تنها به شکلی خوش خیم، بلکه به طور غیرفعال روشن هستند: برای اینکه مانند آنها نور ساطع کنند، یک فرآیند پیوسته همجوشی هسته ای را طی می کنند. این فرآیندی است که طی آن اتم‌های هیدروژن خورشید به اتم‌های هلیوم تبدیل می‌شوند و نتیجه آن مقدار زیادی انرژی، گرما و نور است. اگرچه خورشید ما دارای ذخایر وسیعی است که می‌توان از آنها برای ادامه این فرآیند استفاده کرد (بالاخره ۴٫۵ میلیارد سال قدمت دارد)، این ذخایر و بنابراین طول عمر آن محدود است. علاوه بر این، این فرآیند خسارت سنگینی به خورشید وارد می کند در منظومه شمسی پیر ما.

روشنایی خورشید یا درخشندگی آن تحت تأثیر دمای آن است. که به نوبه خود با سوزاندن هیدروژن و تغییرات داخلی ناشی از آن افزایش می یابد. به طور خلاصه، روشن شدن خورشید برای ما خبر بدی است.

این افزایش روشنایی بسیار کند است. تقریباً هر ۱۱۰ میلیون سال، درخشندگی خورشید حدود ۱٪ افزایش می یابد، ET Wolf و OB Toon در نامه پژوهشی دسامبر ۲۰۱۳ به نام “تأخیر شروع آب و هوای گلخانه ای فرار و مرطوب برای زمین.” این مطالعه توضیح می‌دهد که اگرچه زیاد به نظر نمی‌رسد، اما این مطالعه توضیح می‌دهد: “افزایش تشعشعات خورشیدی در برخی مواقع باعث ایجاد آب و هوای مرطوب و سپس فرار گلخانه‌ای می‌شود و به هر امیدی برای ادامه سکونت‌پذیری سطح پایان می‌دهد.” این قابلیت سکونت تقریباً در عرض ۱٫۵ میلیارد سال ناپدید خواهد شد و همچنین دریاها نیز از بین خواهند رفت.