بدون بازگشت ممکن است مطابق با Factions نباشد، اما The Last of Us Part 2 Remastered دلیل کافی برای بازدید مجدد ارائه می دهد.

من مثل گذشته بازی ها را تکرار نمی کنم. من آنقدر که می خواهم بازی ها را تکرار نمی کنم پسندیدن به. مانند بسیاری از چیزهای زندگی من – و من گمان می کنم زندگی شما – همیشه قصد دارم برای آنها وقت اضافی بگذارم، اما به نظر می رسد چیزهای دیگر همیشه مانع از این کار می شوند. کار کنید. بچه ها شرکا. بچه ها دوباره وقتی به پایان هفته کاری می رسم، به سختی نیم ساعت فرصت دارم تا با یکی از بازی های کاملاً جدید که مشتاقانه در انبوه To-Be-Played من نشسته است، مقابله کنم، چه رسد به اینکه کمی دلتنگی کنم.

بنابراین، بازی‌هایی که یک Encore دریافت می‌کنند، بسیار خاص هستند. The Last of Us – هر دو قسمت – کاملاً در این دسته قرار می گیرند زیرا هر بازی بسته به نحوه برخورد شما کمی متفاوت است. به عنوان مثال، تمایل طبیعی من این است که تا آنجا که ممکن است در بازی پنهان شوم، تنها زمانی به جنگ همه جانبه متوسل می شوم که ممکن است یک خفا را بهم بریزم یا سگی را بکشم که اصلا متعلق به من نیست. فرزند پشمالوی خود و نه در واقع واقعی است. و از آنجایی که من یک رادارگر اعتماد به نفس خاصی نیستم، این بدان معنی است که برای گذر از یک مجتمع بیمارستانی، مثلاً، ممکن است ساعت‌ها طول بکشد، زیرا من برای همیشه در حال خزیدن هستم و فقط در صورتی که یک گلوله در آن آوار افتاده باشد، خودم را دوبرابر می‌کنم. انباشته سه و نیم مایل دورتر.

با این حال، پخش مجدد؟ پخش مجدد به شما امکان می دهد تا هرج و مرج را در آغوش بگیرید. تکرارها به شما این امکان را می‌دهند که به اندازه خط داستانی، آرامش داشته باشید و در گیم‌پلی غرق شوید و جنبۀ مرتد خود را آزاد کنید. مانند سایر نقاط جهان، من تا زانو در قرنطینه بودم که نسخه اصلی منتشر شد و تشنه دنیایی فراتر از دفتر و اتاق خوابم، سه روز مرخصی از کارم رزرو کردم و آن را پرهیز کردم. اولین باری که آنقدر غرق در داستان الی و جوئل شدم – آنقدر درگیر داستان غرق در خون عشق و از دست دادن و انتقام آنها – در سکانس های جنگی تاختم و ناامید بودم که به کات سین بعدی یا سرنخی از چگونگی این کار برسم. داستان تمام می شد این بار به عقب فرو رفتم و از سواری لذت بردم.

مانند نسخه قبلی خود، ریمستر The Last of Us Part 2 صرفاً یک عنوان قدیمی نیست که با یک پوشش جدید براق دوباره منتشر شده است، اگرچه ممکن است در ابتدا اینطور به نظر برسد. The Last of Us Part 2 Remastered برای استفاده از قابلیت های بیشتر PS5، از جمله ۴K بومی (در حالت وفاداری)، ۱۴۴۰p ارتقا یافته به ۴K (در حالت عملکرد)، و نرخ فریم باز برای کسانی از شما که تلویزیون های به اندازه کافی فانتزی دارند، بهبود یافته است. پشتیبانی از VRR سریع‌تر، زیباتر است و شامل ویژگی‌های دسترسی بهبودیافته، سایه‌های تقویت‌شده است و از بازخورد لمسی و محرک‌های تطبیقی ​​DualSense نیز استفاده می‌کند.

در خطر مرگ، من واقعاً هرگز به این همه زنگ و سوت برای لذت بردن از یک بازی نیاز نداشتم. کیفیت گرافیک مهم است، مطمئن باشید – و مطمئن باشید، توسعه‌دهنده Naughty Dog همچنان مرزهای کاری را که سیستم‌های سونی می‌توانند انجام دهند تا بازی‌های خود را به همان اندازه که تکنولوژی اجازه می‌دهد انجام دهند، جابجا می‌کند – اما مطمئناً این همه چیز نیست. برای من، بازی‌ها را بر حسب احساسی که در من ایجاد می‌کنند، اندازه‌گیری می‌کنم که چگونه باید بازی کنم یا داستانی که می‌گویند. خودشه چرا من اولین بار عاشق The Last of Us Part 2 شدم. این که چگونه به نظر می رسد تنها یک جنبه از آن بود، به همراه اینکه چگونه به نظر می رسد، چگونه می نوازد، و چگونه به من احساس می کرد که من به سمت اوج وحشیانه اش حرکت می کردم.

The Last of Us Part 2 – به تمام معنا – در سال ۲۰۲۰ نفس گیر بود و انتخاب سیاتل پسا آخرالزمانی نیز در سال ۲۰۲۴ خسته کننده به نظر نمی رسد. چیزهایی که در حین بازی در نسخه اصلی مرا شگفت زده کردند – برای مثال، تلگراف دادن دکمه های مشابه می تواند با تمایز بهتری انجام شود، و هنوز هم فقط چند ساعت طولانی به نظر می رسد – اما در نهایت، غم و اندوه است. ماجراجویی استخوان سوز که اکنون مانند همیشه جذاب است. شاید من هم مثل شما متقاعد نشده بودم که یک بازی سه ساله – حتی یک بازی که شکاف نسلی بین PS4 و PS5 را در بر می گیرد – نیاز به یک ریمستر دارد، اما غم خوبی است، آیا خوشحالم که وجود دارد… نه حداقل به دلیل موارد اضافی. رفتارهای ناتی داگ در دسترس قرار داده است.

از میان تمام امکانات اضافی موجود در ریمستر، این Lost Levels است که من ابتدا به آن پرداختم. سه سطح قابل بازی، در صورت ناقص بودن، ارائه می شود – Jackson Party، Seattle Sewers، و Boar Hunt – و هرکدام در حالی که مختصر هستند، نگاهی کنجکاو به ذهن تیم سازنده در هنگام جمع شدن بازی و نحوه تصمیم گیری برای سکانس‌های قابل پخش را نگه دارید یا دور بیندازید، به‌ویژه اگر تصمیم به بازی با تفسیر دارید. صحبت از آن، شما همچنین می توانید بازی کنید تمامیت قسمت ۲ با تفسیری از کارگردان، نیل دراکمن، نویسنده هالی گراس، و اشلی جانسون، لورا بیلی، تروی بیکر و شانون وودوارد که به ترتیب الی، ابی، جوئل و دینا را به تصویر می کشند، پس از بازی در داستان در حد اقل یک بار.

بسیاری از ویژگی‌های جدید The Last of Us Part 2 Remastered در واقع به این شکل در دسترس هستند. برای مثال، تا زمانی که داستان را کامل نکنید، نمی‌توانید قفل هیچ مدی را باز کنید، یا به گالری فیلتر (نکته: فیلتر «سردرد» دروغ نمی‌گوید) یا هر یک از پوسته‌های جایزه الی یا ابی، از جمله چند تی‌شرت الهام‌گرفته، دسترسی ندارید. توسط بازی های دیگر از پایدار سونی. این احتمالاً همان‌طور است که باید باشد – هیچ‌کس نباید در اولین برخورد خود با شامبلر با مهمات بی‌نهایت در تی‌شرت Destiny باشد – اما اگر بازی را قبلاً در PS4 کامل کرده‌اید، می‌توانید با وارد کردن سیو و ذخیره خود از این نیاز جهش کنید. اینستا باز کردن تمام چیزهای سرگرم کننده.

با این حال، سایر پیشنهادات ناامید کننده هستند. در حالی که مجموعه خوبی از هنرهای مفهومی برای تلنگر وجود دارد، بخش پشت صحنه شامل تعداد انگشت شماری پادکست است – که همه آنها احتمالاً در حال حاضر در پلتفرم پادکست انتخابی شما موجود هستند – و دو تریلر. یکی برای رونمایی از قسمت ۲، و دیگری تبلیغ یک مستند ساختن آخرین ما قسمت ۲٫ درست است. فقط ساخت بخش می گوید شما در مورد یک مستند آینده به جای تعبیه آن در همانجا. یک فرصت از دست رفته مطمئنا

همچنین یک مینی بازی وجود دارد که در آن می توانید با جوئل یا الی گیتار به سبک آزاد بازی کنید. صادقانه بگویم، این یک ویژگی کاملاً بی فایده برای شخصی مثل من است – هیچ راهی برای دانستن این که با این گیتار مجازی چه کار می کنید وجود ندارد، مگر اینکه بدانید با یک گیتار واقعی چه می کنید – اما پسر من که بیشتر به موسیقی علاقه داشت، توانست میم “به هر حال، اینجا Wonderwall است” را با خوشحالی زندگی کنید.

همانطور که گفته شد، Speedrun Recap یک سورپرایز دوست داشتنی است. در اینجا، می‌توانید فصل‌های قبلی را در سریع‌ترین زمان ممکن دوباره اجرا کنید، و رابط کاربری سوابق شخصی، بهترین فصل شما را پیگیری می‌کند و حتی به جایی که ممکن است بتوانید یک یا دو ثانیه را اصلاح کنید، اشاره می‌کند. شما می‌توانید انواع دسته‌ها را تغییر دهید – سطح دشواری، پرمدیت (آیا می‌خواهید برای هر فصل، هر عمل یا کل بازی اعمال شود؟)، یا اینکه می‌خواهید کل چیز را سریع اجرا کنید یا فقط فصل‌های الی یا ابی – و در حالی که خود آهسته و نهان من از فکر مسابقه دادن به خود می لرزد، اما برای افزایش قابلیت پخش The Last of Us Part 2 Remastered مورد استقبال قرار می گیرد.

به هر حال مدها وحشی هستند. علاوه بر دنیای آینه، که همه چیز را به صورت افقی برمی‌گرداند و حتی مکان‌های بسیار آشنا را فوراً و به‌طور شگفت‌انگیزی احساس بیگانه می‌کند، چند تقلب لذت‌بخش، از جمله ساخت بی‌نهایت کاردستی و توانایی نابود کردن هر دشمن با یک شلیک، وجود دارد که باید بازی‌های بعدی را کمی ایجاد کند. کمتر دلهره آور همچنین می‌توانید صدا را به بالا یا پایین بیاورید، فقط در صورتی که همیشه آرزوی اجرای یک فیلم ترسناک بقا را داشته‌اید، جایی که همه شبیه آلوین و سنجاب‌ها هستند.

آیا این مدها لازم است؟ البته که نه. با این حال، آنها خوشحال هستند، که – اجازه دهید با آن روبرو شویم – در یک بازی به شدت ترسناک مانند The Last of Us Part 2 نادیده گرفته نمی شود.

آخرین اما مطمئناً کم اهمیت ترین حالت No Return است، یک حالت بقای سرکش که چالش را با یک سری برخوردهای تصادفی افزایش می دهد. نه، بعید به نظر می‌رسد که زخم‌هایی را که هنوز در پی لغو Factions گریه می‌کنند تسکین دهد، اما برای آن‌هایی که به دنبال بهانه‌ای برای حذف کلیکر یا گرفتن Scars هستند، No Return فرصتی را برای بازدید از مکان‌های کلیدی در The Last of ارائه می‌کند. ما در قسمت ۲ قرار بگیرید و با تعداد زیادی از دشمنان به عنوان شخصیت هایی که نمی توانید در بازی اصلی بازی کنید، مانند دینا و تامی روبرو شوید.

از آنجایی که هر کدام چیز متفاوتی را به مبارزه می‌آورند، از آزمایش ترکیبی جدید از ویژگی‌ها و سلاح‌ها و همچنین لذت بردن (یا دلسوزی) با اصلاح‌کننده‌هایی که قفل آن را باز می‌کنید، لذت خواهید برد. با این حال، تسلیم دشمن شوید، و بازی تمام شد. برای خوب، همانطور که عنوان صمیمی است.

و همه چیز دقیقاً همانگونه است که شما انتظار دارید. سریع. از کوره در رفته. گاهی اوقات نیز به طرز وحشیانه ای ناعادلانه است، زیرا به طرز وحشتناکی غرق شدن آسان است. هر حالت، که در دسته‌های Assault، Holdout، Hunted و Capture دسته‌بندی می‌شود، تقریباً همانطور که احتمالاً تصور می‌کنید اجرا می‌شود. Assault یک حالت گروه ترکان و مغولان به جز نام است، در حالی که Holdout می بیند که شما و یک همراه با هوش مصنوعی مبارزه می کنید تا مکانی را از آلوده نگه دارید. Hunted اساساً یک حالت بقا است که در آن شما فقط برای زنده ماندن می‌جنگید، و Capture – مورد علاقه من – شما را می‌بیند که به مکان‌هایی نفوذ می‌کنید تا چیزهای خوبی را آزاد کنید.

حتی اگر از یک شخصیت در یک مکان استفاده می‌کنید، بسته به تصمیم‌هایی که می‌گیرید و پاداش‌هایی که دریافت می‌کنید، هر تلاش کمی متفاوت خواهد بود. اگر به انتها برسید، باس فایت برگزار می‌شود (مرد، من از باس فایت متنفرم) اما هر چه جلوتر بروید، و هرچه ارتقاء و آیتم‌های بیشتری را باز کنید، دفعه بعد به عنوان برخی از افراد، وضعیت بهتری خواهید داشت. غنایم شما منتقل خواهد شد

بدون شک، کسانی که PS4 نداشتند یا شاید بار اول نتوانستند به قیمت AAA برسند، از بسته‌بندی تازه Remastered بیشترین سود را خواهند برد (نسخه دیجیتال استاندارد TLOU Part 2 Remastered 45 پوند هزینه نسبتاً ارزان دارد). در اینجا نیز چیزهای زیادی برای اشغال بازیکنان بازگشتی وجود دارد، به خصوص که آنهایی که هنوز نسخه PS4 را دارند می‌توانند صرفاً یک تننر ارتقا دهند. من نمی توانم وانمود کنم که تفاوت شگفت انگیزی را در گرافیک می بینم – در وهله اول شگفت انگیز بود – و نمی توانم خیلی به بازخورد لمسی اهمیت دهم، اما نمی توان انکار کرد که حتی با داستانی به این تلخی اول، من نیازی به بهانه ای ندارم تا بتوانم کمی زمان با کیفیت را با یکی از بهترین بازی های یک نسل سپری کنم.

یک کپی از The Last of Us Part 2 Remastered توسط Sony Interactive Entertainment ارائه شد.