یک حیوان خانگی ماجراجو که دورتر سفر می کند، مانند یک گربه روستایی، ممکن است توسط یک ردیاب بلوتوث به خوبی مورد استفاده قرار نگیرد، زیرا برد موثر آنها معمولاً به حدود ۲۰۰ فوت محدود می شود. این ردیاب ها برای جفت شدن با یک برنامه راحت هستند، اما مانند همیشه با بلوتوث، سازگاری گسترده با فاصله محدود ممکن بین دستگاه های جفت شده کاهش می یابد.
سایر ردیاب‌های حیوانات خانگی از سیگنال‌های سلولی همزمان با سیگنال‌های ماهواره‌ها استفاده می‌کنند. دستگاه جی‌پی‌اس موقعیت مکانی حیوان خانگی شما را از طریق ماهواره‌ها و به دستگاه هوشمند شما ارسال می‌کند و مکان همراه دوست‌داشتنی شما را نشان می‌دهد. چنین ردیاب هایی با استفاده از فناوری ماهواره ای (و احتمالاً Wi-Fi) برد بسیار بیشتری دارند. مسئله این است که نتایج فقط از طریق پوشش کیفی در دسترس هستند: در ژانویه ۲۰۲۳، دولتمرد گزارش داد که سهم ۵۴ درصدی T-Mobile در ایالات متحده ۵G بزرگترین سهم کشور است، که نشان دهنده این واقعیت است که دریافت سیگنال های GPS ثابت می تواند دشوار باشد. اگر اتصال شما حتی لکه دار باشد، نتایج دقیقی دریافت نخواهید کرد. با چنین ردیاب‌هایی، دقت بسیار مهم است.
فرکانس های رادیویی نیز در برخی از ردیاب های حیوانات خانگی استفاده می شود. دو دستگاه مختلف در این موارد جفت می شوند: یک برچسب کوچک و یک ردیاب از راه دور. با نگه داشتن دومی، کاربر با خوانش ها به سمت حیوان خانگی خود اشاره می کند، که وقتی به سمت برچسب حیوان خانگی نشانه می رود قوی تر می شود. در محله‌های شلوغ و مناطقی از این قبیل، سیگنال محدود خواهد بود و فقدان یک برنامه نقشه کاربردی که مکان حیوان خانگی شما را نشان می‌دهد یک ضرر بزرگ است.
منبع: https://www.slashgear.com/1463290/pet-trackers-vs-apple-airtags-explained/