در “منطقه مرگ” کوه اورست چه اتفاقی برای بدن شما می افتد؟

• کوهنوردانی که از ارتفاع بیش از ۲۶۰۰۰ پا در قله اورست صعود می کنند، وارد “منطقه مرگ” می شوند.
• در این منطقهاکسیژن آنقدر محدود است که سلول های بدن شروع به مردن می کنند و قضاوت مختل می شود.
• کوهنوردان همچنین ممکن است حمله قلبی، سکته مغزی یا بیماری شدید ارتفاع را تجربه کنند.

بدن انسان در سطح دریا بهترین عملکرد را دارد. در اینجا، سطح اکسیژن برای مغز و ریه های ما کافی است. در ارتفاعات بسیار بالاتر، بدن ما نمی تواند به درستی عمل کند.

اما اگر کوهنوردان بخواهند به قله اورست صعود کنند، بلندترین قله جهان در ارتفاع ۲۹۰۲۹ فوتی (۸۸۴۸ متری یا ۵٫۵ مایلی) بالاتر از سطح دریا، آنها باید با آنچه به عنوان “منطقه مرگ” شناخته می شود، مقابله کنند.

این منطقه با ارتفاع بیش از ۲۶۰۰۰ فوت (۸۰۰۰ متر) است که در آن اکسیژن بسیار کمی وجود دارد که بدن دقیقه به دقیقه و سلول به سلول شروع به مردن می کند.

در منطقه مرگمغز و ریه‌های کوهنوردان برای اکسیژن گرسنه است، خطر حمله قلبی و سکته مغزی در آنها افزایش می‌یابد و به سرعت قضاوت آنها مختل می‌شود.

شانا بورک، کوهنوردی که در سال ۲۰۰۵ به قله اورست رسید، در سال ۲۰۱۹ به اینسایدر گفت: “بدن شما در حال شکستن و اساساً در حال مرگ است.”

در می ۲۰۲۳، یک کوهنورد ۵۰ ساله چینی در ارتفاع ۲۷۰۰۰ پایی بیهوش با سرمازدگی شدید پیدا شد. وسایلش روی طناب گیر کرده بود و اکسیژنش تمام شده بود. او پس از یک کوهنورد چینی و شرپا او را پیدا کردند و نجات دادند.

او خوش شانس بود. در حال حاضر امسال حداقل ۱۲ نفر جان خود را از دست داده اندو ۵ نفر دیگر ناپدید شده‌اند و گمان می‌رود در اورست مرده‌اند و سال ۲۰۲۳ را به یکی از مرگبارترین فصل‌های صعود تا کنون تبدیل کرده‌اند.

به گفته شرپاها و کوهنوردان، برخی از مرگ و میرهای گذشته به دلیل ازدحام جمعیت بوده است نیویورک تایمز گزارش شده در سال ۲۰۱۹٫ اوج شد خیلی خفه شده از کوهنوردان در یک دوره نادر از آب و هوای خوب که مردم برای مدت طولانی در منطقه مرگ گیر کرده بودند.

یک روز در سال ۲۰۱۹، ۲۵۰ کوهنورد برای رسیدن به قله تلاش کردند. کاتماندو پست گزارش دادو سه نفر فوت کردند. بسیاری از کوهنوردان برای بالا و پایین رفتن مجبور بودند ساعت ها در صف منتظر بمانند.

تا پایان فصل، این ساعات اضافی و برنامه ریزی نشده در منطقه مرگ یکی از عوامل اصلی مرگ ۱۱ نفر بود. اینسایدر گزارش داد.

یکی از کوهنوردان گفت که صعود به اورست مانند دویدن روی تردمیل و نفس کشیدن از طریق نی است.

در سطح دریا، هوا حاوی حدود ۲۱ درصد اکسیژن است. اما در ارتفاعات بالاتر از ۱۲۰۰۰ پا، سطح اکسیژن وجود دارد ۴۰% پایین تر

جرمی ویندزور، پزشکی که در سال ۲۰۰۷ به اورست صعود کرد، گفت مارک هورل نویسنده کوهنوردی نمونه خون گرفته شده از چهار کوهنورد در منطقه مرگ نشان داد که کوهنوردان تنها با یک چهارم اکسیژن مورد نیاز خود در سطح دریا زنده می مانند.

ویندزور گفت: «اینها با ارقامی که در بیمارانی که در آستانه مرگ بودند قابل مقایسه بود.

با توجه به گفته‌ها، ۵ مایل بالاتر از سطح دریا، هوا به قدری اکسیژن کمی دارد که حتی با وجود مخازن هوای اضافی، می‌تواند شبیه «دویدن روی تردمیل و تنفس از طریق نی» باشد. کوهنورد دیوید بریشرز.

کوهنوردان باید با کمبود اکسیژن سازگار شوند

کمبود اکسیژن می تواند خطرات بی شماری برای سلامتی ایجاد کند. هنگامی که میزان اکسیژن در خون شما به کمتر از حد معینی می‌رسد، ضربان قلب شما افزایش می‌یابد و باعث افزایش ضربان قلب می‌شود خطر حمله قلبی.

کوهنوردان باید قبل از تلاش برای صعود به اورست به بدن خود فرصت دهند تا با شرایط سخت هیمالیا سازگار شود.

پس از رسیدن به کمپ اصلی اورست (که تقریباً از تمام کوه‌های اروپا در ارتفاع ۱۷۶۰۰ فوتی بالاتر است)، معمولاً چندین چرخش در طول شب را طی می‌کنند، جایی که با هر چرخش به کمپ‌های کمی بالاتر صعود می‌کنند تا قبل از حرکت به سمت قله، خود را سازگار کنند. ، مطابق با جغرافیای ملی.

در طول آن هفته ها در ارتفاعات بالا، بدن شروع به کار می کند برای تولید هموگلوبین بیشترکه پروتئین موجود در گلبول های قرمز است که به انتقال اکسیژن از ریه ها به بقیه بدن کمک می کند.

اما هموگلوبین بیش از حد می تواند خون شما را غلیظ کند و حرکت خون در بدن را برای قلب سخت تر کند. بر این اساس می تواند خطر سکته مغزی شما را افزایش دهد انجمن قلب آمریکا.

در اورست، وضعیتی به نام ادم ریوی در ارتفاع بالا (HAPE) در ۱۵٪ از کوهنوردان رخ می دهد – یک بررسی سریع گوشی پزشکی می تواند نشان دهد که صدای ترق همانطور که مایعی که به ریه ها نشت می کند به اطراف می چرخد.

علائم دیگر عبارتند از: خستگی، تنگی نفس حتی در حالت استراحت، ضعف، و سرفه مداوم که مایع سفید، آبکی یا کف آلود ایجاد می کند. گاهی اوقات سرفه آنقدر شدید است که می تواند شکستگی دنده ها.

در منطقه مرگ، مغز شما می تواند شروع به متورم شدن کند، که می تواند منجر به حالت تهوع و نوعی روان پریشی شود

سازگاری با ارتفاعات منطقه مرگ به سادگی انجام می شود غیر ممکن.

یکی از بزرگترین عوامل خطر در ارتفاع ۲۶۰۰۰ پا، هیپوکسی است که زمانی اتفاق می افتد اکسیژن کافی وجود ندارد گردش به اندام های حیاتی مانند مغز شما.

اگر مغز اکسیژن کافی دریافت نکند، می تواند شروع به متورم شدن کند و باعث ایجاد وضعیتی به نام ادم مغزی در ارتفاعات بالا (HACE). اغلب به عنوان یک نسخه شدید و مرحله پایانی بیماری حاد کوهستان در نظر گرفته می شود.

این تورم می تواند تحریک شود حالت تهوعسردرد و مشکل در تفکر و استدلال.

مغزی که دچار کمبود اکسیژن می شود می تواند کوهنوردان را وارد یک هذیان کند که برخی کارشناسان آن را نوعی روان پریشی در ارتفاعات می دانند.

در این حالت، قضاوت کوهنوردان هیپوکسیک مختل می شود و آنها به انجام کارهای عجیب و غریب مانند انداختن لباس های خود یا با دوستان خیالی صحبت کنید.

سایر خطرات احتمالی عبارتند از بی خوابی، برف کوری و استفراغ

برک گفت که در حین کوهنوردی از سرفه های مداوم و بی امان رنج می برد. این حتی زمانی که او خواب بود ادامه داشت.

او می‌گوید: «هر ثانیه یا سوم نفس بدن شما هوا می‌گیرد و خود را بیدار می‌کنید.

هوا آنقدر رقیق شده بود که او نمی توانست به درستی بخوابد.

هکت در مورد بیماری ارتفاع به PBS گفت: “انسان ها شروع به زوال خواهند کرد.” “خواب یک مشکل می شود. تحلیل عضلانی اتفاق می افتد. کاهش وزن اتفاق می افتد.” تهوع و استفراغ ناشی از بیماری‌های مرتبط با ارتفاع، از جمله HAPE و HACE، می‌تواند باعث کاهش اشتها شود.

تابش خیره کننده برف و یخ بی پایان می تواند باعث برف کوری شود که ممکن است منجر به از دست دادن موقت بینایی شود. آکادمی چشم پزشکی آمریکا.

همچنین پوست در معرض نگرانی وجود دارد. میانگین دمای باد سرد در اورست است -۴۹ درجه فارنهایت برک گفت: هر پوستی که در معرض آن قرار گرفته باشد فورا یخ می زند.

سرمازدگی زمانی رخ می دهد که آب پوست شما تا حدی منجمد شود متبلور می شودکه به سلول ها و بافت های پوست آسیب می رساند و در نتیجه از جریان خون به آن قسمت های بدن جلوگیری می کند. سرمازدگی بیشتر در انگشتان دست، انگشتان پا، بینی و گوش ها دیده می شود.

در موارد شدید – اگر پوست و بافت های زیرین بمیرند – ممکن است منجر به قانقاریا شود. بافت گانگرنوز ممکن است نیاز به قطع عضو داشته باشد.

این همه ضعف فیزیکی و اختلال در بینایی می تواند منجر به سقوط تصادفی شود. به گفته بورک، خستگی همیشه وجود دارد.

او گفت: «برای قرار دادن یک پا در مقابل پای دیگر، همه چیز لازم است.

تصمیم‌گیری ضعیف همچنین می‌تواند باعث شود که کوهنوردان فراموش کنند دوباره به طناب ایمنی بروند، از مسیر منحرف شوند یا تجهیزات نجات‌دهنده مانند مخازن اکسیژن را به درستی آماده نکنند.

کوهنوردان در یک روز از منطقه مرگ صعود می کنند، اما می توانند ساعت ها در صف منتظر بمانند

همانطور که دیوید کارتر، کوهنورد اورست و عضو اکسپدیشن NOVA در سال ۱۹۹۸ به PBS گفت، صعود در منطقه مرگ “یک جهنم زنده” است.

به طور معمول، کوهنوردانی که برای رسیدن به قله تلاش می کنند سعی می کنند آن را در یک روز بالا و پایین کنند و قبل از بازگشت به ارتفاعات امن، تا حد امکان زمان کمتری را در منطقه مرگ سپری کنند. اما این فشار دیوانه‌وار به خط پایان در پایان هفته‌های صعود انجام می‌شود.

لاکپا شرپا، که تا ژانویه ده بار به قله اورست رسیده است – بیش از هر زن دیگری روی زمین – قبلا به Insider گفته شده بود روزی که گروهی برای صعود به اورست تلاش می کنند سخت ترین دوره این سفر است.

برای صعود موفقیت آمیز، همه چیز باید درست پیش برود. حدود ساعت ۱۰ شب، کوهنوردان کمپ چهار را در ارتفاع ۲۶۰۰۰ پا ترک می کنند. اولین قسمت از صعود آنها در تاریکی انجام می شود که با نور ستاره و چراغ های جلو روشن می شود.

حدود هفت ساعت بعد کوهنوردان معمولاً به قله می رسند. پس از استراحتی کوتاه پر از جشن‌ها و عکس‌ها، اکسپدیشن‌ها دور می‌گردند و سفر ۱۲ ساعته را به محل امن بازمی‌گردانند و (در حالت ایده‌آل) قبل از شب می‌رسند.

این مطلب بروزرسانی شدهاست. در ابتدا در ماه مه ۲۰۱۹ ارسال شد.