چرا هیچ کس دقیقا نمی داند چه زمانی یک ماهواره نزولی این هفته به زمین برخورد می کند

یک ماهواره در این هفته به زمین پرتاب خواهد شد و هیچ کس دقیقاً نمی داند کی و کجا قرار است برود زمین – اما هیچ جایی برای نگرانی وجود ندارد. در بخش فضا، این روش عملیاتی استاندارد است.

ماهواره مورد بحث ERS-2 آژانس فضایی اروپا است. این فضاپیما که در سال ۱۹۹۵ پرتاب شد، استانداردهای جدیدی را برای رصد زمین تعیین کرد. همچنین این دستگاه بسیار بادوام بود. ERS-2 علیرغم یک عمر ماموریت اولیه فقط سه سال، قبل از پایان عملیات در سال ۲۰۱۱، به سن ۱۵ سالگی رسید.

اگرچه ماهواره هنوز به صورت اسمی کار می کرد، آژانس فضایی اروپا (ESA) مداری را برای کاهش تکثیر آغاز کرد. آشغال های فضایی – یک تهدید رو به رشد به عنوان پرتاب موشک موج

فرود با دنباله ای از ۶۶ مانور خارج شدن از مدار آغاز شد. این همه سوخت باقیمانده ماهواره را مصرف کرد و میانگین ارتفاع آن را از ۷۸۵ کیلومتر به ۵۷۳ کیلومتر کاهش داد که خطرات برخورد را کاهش داد.

سپس ERS-2 “غیرفعال” شد – فرآیندی که منابع انرژی را که می‌توانند باعث تکه تکه شدن یا انفجار شوند، حذف می‌کند. سپس باقیمانده سفر به کیهان سپرده شد.

به عنوان یک ورود مجدد کنترل نشده، ESA نمی‌توانست تاریخ دقیق بازگشت به زمین را تعیین کند، اما پیش‌بینی کرد که طی ۱۵ سال آینده اتفاق خواهد افتاد.

سیزده سال بعد، روز بزرگ تقریباً فرا رسیده است. ERS-2 شروع به فرورفتن به لایه‌های پایین‌تر جو کرده است، جایی که شروع به سوختن می‌کند. اما زمان دقیق – و مکان – ورود به سیاره ما نامشخص است.

ERS-2 تقریباً خانه است

آخرین پیش‌بینی ESA – که امروز صبح فاش شد – این است که ورود مجدد wiدر ساعت ۱۲:۱۴ CET در ۲۱ فوریه برگزار خواهد شد. با این حال، یک پنجره عدم قطعیت حدود دو سوم روز (+/- ۱۵٫۰۶ ساعت) وجود دارد – که در این مرحله معمولی است.

حاشیه خطای استاندارد برای این پیش بینی ها است ۲۰% بیست و چهار ساعت قبل از ورود مجدد، به عنوان مثال، عدم قطعیت باید حدود ۴٫۸ ساعت، مثبت یا منفی باشد.

این تنوع عمدتاً از فعالیت های فرار خورشیدی ناشی می شود. یک اصطلاح جمعی برای همه پدیده های فعال در خورشید، از بادهای پرسرعت تا شعله ور شدن، فعالیت خورشیدی بر نیروی کششی که سرعت و مکان ماهواره ها را هدایت می کند، تأثیر می گذارد. پیش بینی آن نیز سخت است.

محدودیت های بیشتر این پیش‌بینی‌ها شامل داده‌های ردیابی تکه‌ای، شکل پیچیده ورود مجدد اشیا، مدل‌سازی نادرست شرایط، و محاسبات نادرست است. پیش‌بینی‌ها همچنین می‌توانند با دانش محدود ما از جو مهار شوند مدارهای پایین.

وقتی لحظه بزرگ در نهایت فرا می رسد، بیشتر ERS-2 در جو می سوزد. با این حال، برخی از قطعات ممکن است زنده بمانند. سنگین ترین چیزی که می تواند به زمین برسد، ساختار آنتن ۵۲ کیلوگرمی رادار دیافراگم مصنوعی (SAR) است.

خوشبختانه، احتمال اینکه به کسی برخورد کند بسیار ناچیز است. طبق گزارش ESA، خطر سالانه مجروح شدن افراد توسط زباله های فضایی کمتر از یک در ۱۰۰ میلیارد است.