چرا راه اندازی مجدد رترو T-Bird فورد زیاد دوام نیاورد؟

با نگاهی به برندهای دیگری که تقریباً در همان زمان، مدل‌های موفقی با الهام از سبک‌های قدیمی (مینی کوپر و فولکس واگن بیتل) را روانه بازار کردند، منطقی بود که فورد نیز همین کار را انجام دهد. با این حال، استفاده مجدد از نشانه‌های طراحی دهه‌های گذشته در یک خودروی جدید اغلب می‌تواند منجر به طرح‌هایی شود که اگر تعادل یکپارچه‌سازی و مدرن را به درستی به دست نیاورند، ممکن است به طرح‌هایی منجر شود که در نهایت به آن‌ها خمیر می‌گویند، و این می‌تواند همان اتفاقی باشد که برای نسل یازدهم رخ داده است. تی برید.

مینی ریترو القا شده بی‌ام‌و بدون عذرخواهی عناصر سبک را از نسخه اصلی گرفته است و بسیاری از این رویکرد نوستالژیک سنگین خوششان نمی‌آید. با این حال، عملکرد فوق‌العاده‌ای داشت و نه تنها انتظارات خریداران از عملکرد را برآورده کرد، بلکه در واقع از آنها فراتر رفت. رانندگی آنقدر سرگرم کننده بود که حتی افرادی که ظاهر آن را دوست نداشتند باز هم یکی را می خریدند تا هندلینگ معروف کارتینگ را تجربه کنند.

آخرین T-bird آنقدر بر نوستالژی و وزن نام تاندربرد تکیه داشت که ممکن است خریدارانی را که خواهان چیزی کم‌گفته‌تر بودند رانده باشد. همچنین تا حدودی ناهماهنگی بین ظاهر سبک و اسپرت خودرو و عملکردی که در واقع می توانست ارائه دهد وجود داشت.

فورد هرگز T-Bird 2002 را به عنوان یک خودروی پرفورمنس ندید، به همین دلیل است که به طور انحصاری به موتور ۳٫۹ لیتری V8 جگوار مجهز شده بود که به طور رسمی تنها ۲۵۲ اسب بخار قدرت و ۲۶۷ پوند فوت گشتاور تولید می کرد. ادموندز به عنوان تولید کننده ۲۸۰ اسب بخار لیست شده است. این برای ساخت یک رزمناو سریع کافی بود، اما با سرعت صفر تا ۶۰ مایل در ساعت حدود هفت ثانیه، هرگز نمی‌توانست در حالت انبار هیجان‌انگیز باشد.

این خودرو نیروی خود را از طریق یک گیربکس پنج سرعته اتوماتیک به چرخ‌های عقب می‌فرستاد که عملکرد خوبی در ایجاد احساس نرمی در خودرو داشت، اما هیچ کاری برای تقویت عامل سرگرمی انجام نداد.