ساخت DC-3 در سال ۱۹۴۵ به پایان رسید. به این ترتیب، تمام DC-3 ها می توانستند به عنوان بخشی از تاریخ هوانوردی به قطعات موزه منتقل شوند یا به طور کامل از بین بروند. با این حال، دور از این مورد است. در واقع، نوع C-47 هم در جنگ ویتنام و هم در درگیری در کره حیاتی خواهد بود.
در درجه اول، مانند همیشه مورد استفاده قرار گرفت: یک هواپیمای ایمن، همه کاره و کارآمد. هنری ام. هولدن، مجله اسمیتسونیان گزارش ها، هواپیمای مسافربری را “…به طرز باورنکردنی خطای خلبان می بخشد. گاهی اوقات، تقریباً می توان گفت، او خودش پرواز کرد.”
اندازه و خدمه کوچک آن (معمولاً سه نفر)، همراه با بیزاری از توقف و ظرفیت فرود بر روی باندهای سفینه بزرگتر، اجرای آن را بدون به خطر انداختن عملکرد آن آسان و ارزان کرده است. این کشور بیشتر و بیشتر از ایالات متحده را به روی مسافران هوایی باز کرد، که امروز معادل تقریباً ۵۰۰۰ دلار برای امتیاز یک بلیط طولانی مدت پرداخت می کنند.
با احتساب تمام انواع مدل های ایالات متحده و نسخه اتحاد جماهیر شوروی، Lisunov Li-2، حدود ۲۱۰۰۰ فروند از این هواپیما تنها در این مناطق ساخته شد.
منبع: https://www.slashgear.com/1456039/douglas-dc-3-still-flying-after-almost-90-years/