پنج بازی برتر شخصی ما در سال ۲۰۲۳

احتمالا قبلا دیده اید ۵۰ بازی برتر یوروگیمر در سال ۲۰۲۳، اما ما نمی خواستیم افکار پایان سال خود را در آنجا رها کنیم. لیست های بزرگ گاهی اوقات می توانند غیرشخصی به نظر برسند و همانطور که می دانید سلیقه ها در بازی ها می تواند بسیار شخصی باشد. بنابراین می‌خواستیم نوع دیگری از فهرست را گردآوری کنیم، چیزی که به شما – در سطح شخصی‌تر – بازی‌هایی را نشان دهد که ما، افرادی که برای Eurogamer می‌نویسیم، امسال واقعاً از آنها لذت بردیم.

این سری کوتاه از مقالات، پنج مورد برتر را از تعداد انگشت شماری از مشارکت کنندگان مختلف Eurogamer جمع آوری می کند، و ما تعداد انگشت شماری از آنها را هر روز به مدت چهار روز منتشر خواهیم کرد. ما پنج نفر برتر را سفارش نمی دهیم زیرا این بار واقعاً در مورد آن نیست – سفارش چیزها. در اینجا برای ما مهم‌تر است که دلیل آن را به شما بفهمانیم.

آه و لطفا با خیال راحت – در واقع، احساس دلگرمی داشته باشید – تا پنج مورد برتر خود را در زیر به اشتراک بگذارید.

لوتی

تولد

دنیای تولد، با پازل‌هایی که کره چشم را مرتب می‌کنند و ساکنان استخوانی‌اش، وحشت ظریفی دارد که به نظر من وسوسه‌انگیز است. با گذر از شهر – چه در کافه باشد چه در آپارتمان یک غریبه که به خودم اجازه ورود دادم – نمی‌توانستم فکر نکنم که آیا این ماهیت واقعی واقعیت تولد است یا یک خلقت سورئال که از تنهایی به وجود آمده است. این سوالی است که تولد به طریقی به آن پاسخ می دهد، اگر می دانید کجا را نگاه کنید، اما این همان سم پنهان تنهایی عمیق است، اینطور نیست؟ چگونه می تواند دنیای شما را به چیزی بپیچاند که آنقدر بدشکل شود که یافتن تلاش برای بازسازی آن غیرممکن به نظر برسد.

با این حال، در همان زمان، من تولد را به عنوان یک بازی آرامش بخش زیبا یافتم زیرا در مورد فرار از شکاف تنهایی است. بسیاری از معماهایی که شما حل می کنید شامل کمک بی کلام به یکی از شهروندان شهر است. تبدیل استخوان یا اندامی که دریافت می کنید به جای اینکه به شیئی که می گیرید به هدیه ای تبدیل شود. بنابراین، اگرچه من این اعضای بدن را جمع‌آوری می‌کردم تا دوستی بسازم، اما به آرامی از طریق عمل ساده مهربانی، ارتباط برقرار می‌کردم. زیرا تولد به دنبال یافتن همنشینی است حتی زمانی که احساس تنهایی می کنید و مانند شریکی که می خواهید بسازید، «قلب گرم خیس» دارید.

فضایی برای بی بند و بارها

فضایی برای The Unbound که در اندونزی می گذرد، از شما می خواهد باور کنید که این یک داستان علمی-تخیلی در مورد آتما و رایا است، نوجوانانی که قدرت های ماوراء طبیعی را در خود پرورش می دهند. در حقیقت، این داستانی است در مورد قلب انسان و اینکه چه اتفاقی می‌افتد وقتی کسی تا مرز ناامیدی رانده می‌شود. من که توسط شخصیت ها مسحور شده بودم، متوجه شدم که در داستان بازی غرق شده ام و تا زمانی که به پایان آن نرسیدم قادر به انجام هیچ کار دیگری نیستم. A Space for The Unbound افسردگی و اضطراب را چنان صمیمانه و دلسوزانه، بدون احساس تحقیر، بررسی می کند، تا جایی که قبلاً هرگز در یک بازی ویدیویی تجربه نکرده بودم. هر لحظه می‌توانستم توجه و درک سازنده‌ها را برای ساخت بازی احساس کنم، مخصوصاً در مورد اینکه چگونه با سوگواری گذشته و امید به آینده در پایان آن ازدواج می‌کند.

کوچولو گودی دو کفش

Little Goody Two Shoes یک افسانه تاریک در مورد اینکه تا چه حد ممکن است یک نفر برای رسیدن به آنچه می‌خواهد پیش برود، از طریق ترکیبی از گرافیک پیکسلی فوق‌العاده و سبک هنری انیمه دهه ۹۰ به تصویر کشیده شده است. همه ممکن است در طول روز احساس آرامش کنند، زیرا الیز، قهرمان ما، به دنبال کسب درآمد و تلاش برای به دست آوردن قلب یک خانم است، اما وقتی شب فرا می رسد، اگر می خواهد خواسته های خود را برآورده کند، باید به جنگل سفر کند. در اینجا سبک هنری از زیبایی‌شناسی افسانه‌ای سنتی خود خارج می‌شود و با دست‌هایی که از زمین می‌ترکد و پروانه‌هایی که بال‌هایشان با چشم‌ها تزئین شده است، وحشت و سورئال را در بر می‌گیرد.

اگرچه همه هیولاها در شب بیرون نمی آیند، و اگرچه شخصیت الیز در ابتدا ممکن است ناامید کننده باشد، اما به راحتی می توان با او همدردی کرد. به خصوص از آنجایی که بازی ترسی از مسخره کردن ماهیت لاف زننده او ندارد – یک نکته برجسته شخصی یک سکانس کوتاه موسیقایی است که وقتی متوجه می شوید که الیز دقیقاً چه کاری انجام داده است، منجر به یک شوخی عالی می شود. علیرغم اینکه الیز در جامعه دهکده بزرگ شده است، هنوز یک خارجی است و هرچه بیشتر وارد بازی می‌شدم، واضح‌تر می‌شد که برای روستاییان این دختر یتیم عجیب و غریب را یک جادوگر نمی‌دانستند.

در حالی که من برای اولین بار با روایت یک داستان ترسناک لزبین به Little Goody Two Shoes جذب شدم، به سرعت از تعادل ظریف مکانیک بقا و مدیریت زمان لذت بردم. شما باید الیز را به خوبی تغذیه کنید تا زنده بماند، اما هر روز به شش دوره زمانی تقسیم می شود و پیشرفت به دوره بعدی هزینه غذا دارد – و غذا هزینه دارد. این به شما اجازه می دهد تا تصمیم بگیرید که آیا یک صبح را صرف کسب نان می کنید یا برای دیدن زنی که توجه شما را جلب کرده است. مطمئناً، می توانید بعد از ظهر یک کار دیگر انجام دهید، اما آیا همان مقدار سکه به دست خواهید آورد؟ با این حال، از تاریخ صرف نظر کنید، و ممکن است رابطه شما به اندازه کافی برای رویدادهای بعدی توسعه نیابد. این مجموعه ای از مکانیک است که تفکر دقیق را دعوت می کند و می تواند شب های تاریک را حتی مرگبارتر کند.

قهوه تاک ۲

Coffee Talk 2 مرا به دنیایی بازگرداند که سه سال پیش عاشقش شدم. با دیدن دوباره شخصیت‌های بازی اصلی احساس می‌کردم که با دوستان قدیمی‌شان آشنا می‌شوم و از یادگیری چگونگی پیشرفت زندگی آنها لذت بردم. ملاقات با مشتریان جدید نیز لذت بخش بود – ریونا، بنشی، مورد علاقه خاصی بود. دیدن شخصیتی که به طور ناگهانی به اهدافش نمی رسد، اما در عوض خود را روی سنگ های پله برای رسیدن به آنها می بیند، شاداب بود.

من همچنین از مکانیک جدید مبتنی بر آیتم لذت بردم. در حالی که هرگز در چرخه مرکزی تولید نوشیدنی دخالت نمی کند، همچنین یک لایه اضافی از گیم پلی را ارائه می دهد که به داستان ها اجازه می دهد به جهات بعدی منشعب شوند. این به خوبی نشان می دهد که چگونه تغییر گیم پلی حتی به کوچکترین روش می تواند تأثیر قابل توجهی بر تجربه کلی داشته باشد.

داستان فصل ها: یک زندگی شگفت انگیز

تجربه یک بازسازی که پیشرفت‌هایی را ارائه می‌دهد به جای اینکه صرفاً بازسازی بازی اصلی باشد، همیشه لذت‌بخش است. از گنجاندن روابط LGBT+ گرفته تا لیست دستور العمل های واقعی تا زنگ خانه مرغ – بنابراین من مجبور نیستم هزینه کنم ساعت ها از زندگی من که پرندگان را دوباره به داخل و خارج از آن ساختمان می‌برد – A Wonderful Life بر اساس مکانیک اصلی ساخته شده است تا نسخه احیا شده این شبیه‌ساز کشاورزی کلاسیک را ایجاد کند. حتی طول کمپین اصلی کوتاه‌تر با تأکید بیشتر بر هر تصمیمی که می‌گیرید، به نفع خود است.

از همه بهتر، Story of Seasons: A Wonderful Life فضای مالیخولیایی را که من از نسخه اصلی خیلی دوست داشتم حفظ می کند. در چگونگی کشف غم و اندوه در داستان های ساکنان دره، خواه عشق از دست رفته یا جاه طلبی محقق نشده، و نحوه پیر شدن شخصیت شما باقی می ماند. سفید شدن مو، چروک شدن پوست و کوچک شدن نوار استقامت، به طور نامحسوس چیزی را که می توانید هر روز به دست آورید کاهش می دهد. فصل ها بر دره می نشینند و با آنها زندگی می گذرد.

اد

Metroid Prime Remastered

من مطمئن نیستم که واقعاً یک ریمستر باید در مکالمات بازی سال حساب شود، اما بازی Metroid Prime Remastered یکی از سرگرم کننده ترین سرگرمی هایی بود که در طول سال داشته ام. بخش بزرگی از این دلتنگی است. درست از زمان راه‌اندازی و دیدن صفحه عنوان، من را به ۱۵ سالگی رساندم و دوباره در Tallon IV گم شدم. بازی با چوب های دوگانه یک مکاشفه است و با جلوه های بصری زیبا، یک کلاسیک استادانه به یکی از بهترین بازی های سوییچ تبدیل شد.

دریای ستارگان

در جایی که Metroid Prime Remastered حس نوستالژی در من ایجاد کرد، و بازسازی Super Mario RPG برای یک بازی قدیمی که حتی قبلاً بازی نکرده بودم، نوستالژی کردم، Sea of ​​Stars من را نسبت به چیزی کاملاً جدید نوستالژیک کرد. با مبارزات و نمایش خود به گذشته بازمی گردد، اما همیشه درخششی از مدرنیته وجود دارد. سیستم روشنایی رشته ای که دنیا را در طلا غرق می کند. عمق دنیای از بالا به پایین آن. و شاید بهتر از همه، موسیقی ای که به طور واقعی یک آهنگ چیپ‌تون SNES را با غنای جدید تکرار می‌کند. “محدودیت ها باعث ایجاد خلاقیت می شود” اریک براون آهنگساز به من گفت. این گونه است که این RPG مستقل به دوران اوج دهه ۹۰ این ژانر به عنوان بسته‌ای برتر برای تبدیل شدن به یکی از مورد علاقه‌های من در سال – در دریای وسیعی از ستاره‌های AAA- بازمی‌گردد.

فاینال فانتزی ۱۶

ببینید، من می دانم که Final Fantasy 16 ایراداتی دارد. این فاقد عمق سفارشی‌سازی است که طرفداران از سری انتظار دارند، مبارزات آن کمی تکراری می‌شود و داستان راه خود را گم می‌کند. با این حال معتقدم که چند ساعت افتتاحیه‌اش برخی از شدیدترین و دراماتیک‌ترین داستان‌سرایی‌های سال را ارائه می‌کند. من عاشق بازیگران شخصیت های آن شدم، به لطف تلاش های جانبی احساسی، از نمایندگی LGBT+ استقبال کنید، و اجراهای بالغ از بازیگران. و هنگامی که همه چیز از طریق چرخه های نفس گیر از لحظات شوک و نبردهای دیدنی رئیس تشدید می شود، یک تجربه قدرتمند Eikonic است. این چیزی است که این را، بیش از همه، به یک بازی فاینال فانتزی عالی تبدیل می کند.

پیله

به نظر من این یک مهارت بسیار خاص است که چیز پیچیده ای را در نظر بگیریم و آن را به زبان ساده و مختصر توضیح دهیم. این Cocoon در قالب بازی ویدیویی است. در پایان، شما در حال پریدن به داخل و خارج از جهان‌های درون دنیا هستید، با لیزر از طریق یک جهان به جهان دیگر پرتاب می‌کنید، و جهان‌هایی را کاوش می‌کنید که به عنوان گوی‌های سیاره‌ای روی هم قرار گرفته‌اند. اما در ابتدا، همه چیز بسیار ساده به نظر می رسد. شما فقط یک حشره کوچک در دنیای علمی تخیلی مینیمالیستی با یک گوی در پشت خود هستید. دستاورد واقعی Cocoon دشواری دقیق آن است که به آرامی آشکار می شود تا پیچیده به نظر برسد – و در نتیجه، به شما احساس نابغه می دهد.

Hi-Fi Rush

من به تازگی آهنگ The Joy Formidable Whirring را تماشا کردم. این یکی از آهنگ های دارای مجوز در Hi-Fi Rush و – همانطور که در من ذکر کردم[https://www.eurogamer.net/hi-fi-rush-review-an-unrepentant-riot-of-rhythm-action”>Hi-Fi Rush review – it’s used in a late-game climactic level that hits this huge euphoric high. Oh, the power of a good song at just the right time. I’ll admit I haven’t gone back to Hi-Fi Rush much since then, but it still left a lasting impression on me, as this riotous rush of music and colour makes the natural rhythm of fighting explicit. Combat is rewarding and novel, and made me feel like a musical superhuman, while its silly, unpretentious nature is a joy. Go on Tango, give us a sequel.

Caelyn

Remnant 2

I can’t deal with live service games. My autistic brain is a roulette wheel of hyperfixations, so I’m either deeply engaged with something or I don’t want to do it at all. Games like Destiny 2, which I once adored, are basically unplayable. Remnant 2, which I picked up on a whim, was a breath of fresh air. Yes, the looter-shooter/Soulslike combo is catnip, but the fact that I can play intensely while my interest holds, drop when it doesn’t and – here’s the kicker – pick up again when I feel like it without having missed anything, is absolutely priceless.

The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom

Tears of the Kingdom is a game that I haven’t really thought about since I played it. It has not inspired me to pitch think-pieces at every editor in my address book. And yes, there are lots of things that are the same as Breath of the Wild. But I recall the feelings of joy and delight playing the game evoked, and at 40 years old, sheer unadulterated glee is not a thing I experience very often, so I treasure it. TotK is a construction toy in video game form, one that is endlessly permissive and allows the player to stubbornly iterate their ridiculous solutions to problems until they actually work – a process that I repeated with a massive grin on my face the whole time. Wrapped in that gorgeous, compellingly explorable world, it was an absolute treat.

Moonring

The sole indie in my top five (I managed to miss most of the big indie darlings this year), Moonring came out of nowhere and instantly got its hooks into me. I wrote the Eurogamer Moonring review so I don’t want to repeat myself, but the only thing I really want to add is that I believe the bugs which prevented me from giving that precious fifth star in the review have now been squashed, so you have no reason not to rush out and grab it from Steam immediately. It’s free!

Baldur’s Gate 3

I have Big Feelings about BG3, since I had my initial playthrough tarnished by hitting so many game and story-breaking bugs in Act 3 that I just gave up. Since then, I’ve played it a whole lot and watched my partner, who has three full playthroughs under their belt now, play even more. BG3 is special because it absolutely nails the experience of playing a TTRPG. Everyone being horny and full of trauma isn’t realistic, but it is like a good RPG session. The difference is not having to keep to a regular schedule with four-to-six other adults, and that CRPG D&D combat isn’t complete shite.

Cyberpunk 2077: Phantom Liberty

I was already a CP2077 enjoyer, then the 2.0 update came along and blew me away. It fixed every issue I had with the game and resulted in some of my favourite first-person combat ever. The power curve, going from having to carefully sneak around and choose your battles, to being able to Naruto-run across a brightly lit room while invisible or take out a whole group of gangoons before the first has hit the floor, is just exquisite.

The Phantom Liberty expansion, which I was previously feeling quite ambivalent towards, coming as it did in the middle of a packed wave of big releases, turned out to be as close to perfect as an expansion can get. It adds an engrossing, self-contained tale that also meshes seamlessly with the existing storyline and adds a handful of new features that enrich the game as a whole. My favourite CRPGs are ones that allow me to live out my own versions of genres I love. The Elder Scrolls does it for fantasy adventures, Mass Effect does it for space opera and, with 2.0 and Phantom Liberty, Cyberpunk 2077 ticks the boxes for both cyberpunk and spy thrillers.

Donlan

Rytmos

Rytmos is my favourite game of 2023 because it’s everything that I feel games should be. It’s ingenious and beautiful, of course – I particularly love the bold flat colours and the chunky playing areas that give this puzzle game a real tactility. But there’s so much more than that.

Rytmos is generous and expansive and outward looking. It’s a music game that wants you to finish its puzzles and then be sufficiently engaged to dig into the real stuff you’ve been playing with – Ethiopian Jazz or Hawaiian guitar music or early German synth stuff. It’s one of those games that is curious about the world and wants you to be curious too.

I have an old friend called Ray that I visit every now and then. He’s about 80 and he’s spoken in the past about his love of jazz and his memories of when he was young and Brighton was filled with underground jazz clubs, where the greats of the scene used to play, but always under assumed names. After playing Rytmos, I got Ray a CD filled with the Ethiopian jazz I’d been listening to all week. Next time I saw him, he had the disc on repeat all afternoon. Thanks, Rytmos!

Cocoon

If I had to sum Cocoon up quickly, I’d say that, more than anything, it’s a very kind game. You can’t really die here, for starters; even bosses just chuck you out of the arena when you fail and ask you to try again. Its world can be creepy and sometimes disgusting, but it won’t hurt you, and it’s just as often gloriously pretty. But more than all that Cocoon is kind because it’s a complex puzzle game filled with brilliant challenges, but it’s thoughtful enough to ensure that it guides you, quietly, through the most difficult of them, so that you get to feel brilliant too.

Mediterranean Inferno

I’m going to keep this brief, because this is one of those games you could talk about forever. I had to play this game after reading Matt Wales’ wonderful review. To me, on top of all its other treasures, it’s just brilliant so see games reacting to the world around us.

There’s such a lot going on in this fiercely, unflinchingly human game, but not least there’s an attempt to explore the after-effects of the COVID pandemic and its attendant lockdown. It can do all this not just because it’s a smallish project and can be released in a timely fashion, but because it’s entirely concerned with people and relationships and emotions and those hidden, internal parts of a person’s consciousness. Lots of great games this year – none were quite like this one.

Birth

Birth is a game about loneliness which manages to reach through the screen and give its players a sense of the sad magic that it explores so thoroughly. It’s a puzzle game, and also a chill fantasy about building a companion from scraps, and it plays out in feathers and buttons and pebbles across a neighbourhood delivered in faded colours.

I played Birth as I play most things – moving between a chaotic office and my own house filled with people and pets and all that jazz that I am lucky to have around me. But for the time that I played I was transported somewhere strange and vital, and left to explore my own solitude.

Akka Arrh

I don’t think I’ll ever be able to decide whether I prefer Akka Arrh to Space Giraffe, but it doesn’t really matter. What matters is that we get both of them – which is a lot of Llamasoft genius to enjoy in one life time, frankly.

Akka Arrh is based on an old Atari prototype, but to put it like that is to underplay what Jeff Minter has done here. He’s found the chaotic soul in an old design and jolted it to life. He’s brought a kind of magical order by connecting the various elements of the thing, and in doing so, he’s created even more beautiful chaos. Akka Arrh, then is choreographer, and precisely made, but it still feels wild and exploratory. And it feels like I will never stop learning its nuances. Thanks Jeff!

Tom Senior

Pikmin 4

Pikmin brings to life the fairytale idea that amid the grass and rocks at the end of your garden, tiny aliens are leading hordes of adorable little carrot beings on a miniature adventure. You play as one of these aliens, using your whistle to corral colourful multitudes of Pikmin, throwing them at threats and instructing them to grab discarded human treasures. A tennis ball (labelled Sphere of Fuzzy Feelings in the game’s wonderful codex) is so huge it takes dozens of Pikmin to lift. You might need to build bridges and knock down walls to form a path back to base. It’s all worth it to see the treasure slurped up by your spacecraft.

You may play as an extraterrestrial explorer, but Pikmin is a game of small human pleasures. There’s the simple joy of gathering items, building a collection – both of loot and Pikmin themselves. Then there’s the fun of planning around the real time day night cycle. And let’s not forget the joy of making friends with a giant puppy, which you can ride around on with all of your Pikmin of course. Pikmin 4 is a consistently rewarding and gentle experience, and probably the most relaxing game of the year.

Street Fighter 6

All bright colours and bulging muscles, Street Fighter 6 is a surprisingly weird step for the venerable series. The (very long) single player campaign lets you make your own fighter and charge around a couple of cities populated by gangs with cardboard boxes over their heads. Characters from the main roster linger around like celebrities – Chun Li teaches students in Chinatown while Ken broods in a construction site. You can even give them gifts to level up your friendship. I thought I’d hate it, but I honestly kinda love it.

It would all be too odd without Street Fighter’s irresistible combat holding everything up. In single player you can bolt different special moves onto your character to create a broken collage of clashing combat styles, but arcade mode the main cast and their meticulously honed move sets truly shine. I’ll always enjoy playing as Ken, but I want to master Jamie’s drunken master style and Kimberly’s ninja flips. Online matchmaking is fast and delivers good matchups too. It’s all too easy to lose an hour trying a new fighter and learning to avoid Zangief’s devastating power bombs. After all these years and dozens of competitors, Street Fighter is still the best.

The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom

I never thought I’d be building battle robots and flying machines in a Zelda game, but here we are in 2023, blowing up enemy machines and crashing headfirst into mountains. Tears of the Kingdom takes the strong sandbox fundamentals of Breath of the Wild (along with its map) and adds more ways to mess with it. The map has been reinvented enough to keep me wanting to see how the next area has changed. The pleasure of raw exploration in harsh climates has been replaced with the subtler satisfaction of rediscovering old haunts and meeting up with old friends.

Not that there’s nothing new to discover. The sky islands hide new secrets at terrifying heights, and the depths turn light into a precious resource as you ride clunking, cobbled-together vehicles across poisoned terrain. In many ways it’s more of the same Breath of the Wild magic, but it’s still magic.

Marvel’s Spider-Man 2

Is there a more fun way to traverse a game world than web slinging in Insomniac’s Spider-Man games? I can’t think of one, and after putting dozens of hours into the entire series, I still love it. My stomach still drops a little when I plunge off a building head first and swing at the last moment, feet skimming the New York traffic. The webs transfer that downward momentum into forward force, and I pass by my next objective entirely because I’m too busy performing flips and boosting off lamp posts.

It’s a great piece of Spider-Man fan service too. Peter Parker and Miles Morales take turns beating up Marvel canon villains while going through hell in the process. In true Spider-Man style, the heroes are wrestling with a few personal demons as they try their best to support the community and in their own way, as best they can, make the world a better place. Sounds cheesy, doesn’t it? That’s how Spider-Man should be – fast, funny, and deeply earnest.

Armored Core 6: Fires of Rubicon

I didn’t realise how much I’d like to swap my legs for a set of massive tank tracks until I played Armored Core 6. On a cold, sad planet you jet around brutalist arenas, spraying rockets and plasma blasts at equally agile enemy mechs. The combat is thrilling, and I even found myself buying into the sparsely told story of warring merc groups. More than anything I love the toy shop fun of unlocking new parts to bolt onto my mech.

There are careful weight and power supply limitations to work around. Adding massive tank tracks lets me equip a rocket launcher to each arm, along with massive shoulder pads that protect my enormous torso. The resulting mess of a machine looks hilarious and is absolutely useless in combat. Still, I love that the game is happy to let me try to beat missions with this trundling, farcical metal man. It helps that the boss fights are so tense, and occasionally you get to fly into a giant skyscraper-sized machine to perform a Death Star style takedown. If you don’t mind the sparse storytelling, this should be your next action game.