برادران رایت از سال ۱۹۰۰، در کیتی هاوک، ایالات‌متحده آمریکا، در تلاش برای ساخت اولین ماشین پرنده سنگین‌تر از هوا بودند. تا اینکه در سال ۱۹۰۳ Flyer I را ساختند که موتور آن دارای بازده ۶۶ درصدی بود. این موتور نسبت به موتورهای تولیدی برتری داشت و نسبت وزن به قدرت کافی برای استفاده در هواپیما داشت.
اولین پرواز برادران رایت
این هواپیما که با نام رایت فلایر شناخته می‌شود، محصول یک برنامه پیچیده چهار ساله بود که توسط ویلبر و ارویل رایت در سال ۱۸۹۹ انجام شد.
در ۱۷ دسامبر ۱۹۰۳، رایت‌ها، دوبار توسط این وسیله پرواز کردند. اولین پرواز توسط ارویل به طول ۳۹ متر در ۱۲ ثانیه ثبت شد. سه پرواز دیگر در آن روز صبح انجام شد که برادران به‌عنوان خلبان تعویض شدند. در چهارمین پرواز همان روز، ویلبر ۲۷۹ متر را در ۵۹ ثانیه طی کرد. او در این پرواز توانست وسیله را کنترل کند، حالا دیگر شکی نمانده بود که رایت‌ها می‌توانند پرواز کنند.
در طول طراحی و ساخت هواپیمای آزمایشی توسط رایت‌ها، آنها همچنین پیشگام بسیاری از اصول و تکنیک‌های اساسی مهندسی هوانوردی مدرن بودند. مانند استفاده از تونل باد و آزمایش پرواز به‌عنوان ابزار طراحی.
درحالی‌که برادران و سایرین حاضر درمورد پرواز طولانی صحبت می‌کردند، وزش باد هواپیمای رایت فلایر را واژگون کرد و آن را روی شن‌ها انداخت. این هواپیما به شدت آسیب دید و دیگر هرگز پرواز نکرد. اما رایت‌ها به آنچه در نظر داشتند دست یافته بودند.
آنها در سال‌های ۱۹۰۴ و ۱۹۰۵ نسخه‌های دیگر فلایر را ساختند و این طرح را عملی کردند. در ۵ اکتبر ۱۹۰۵، ویلبر با سومین هواپیمای برقی برادران، پرواز تماشایی ۳۹ دقیقه‌ای را انجام داد و ۳۹٫۲ کیلومتر را طی کرد.
سرنوشت فلایر
در سال ۱۹۲۸ این هواپیما در موزه علوم لندن به امانت گذاشته شد و قبل از ارسال نیز بازسازی شد. پس از جنگ جهانی دوم این هواپیما در سال ۱۹۴۸ به ایالات‌متحده بازگشت.
فلایر در مراسمی مفصل در ۱۷ دسامبر، که چهل و پنجمین سالگرد پرواز بود، رسماً به مؤسسه اسمیتسونیان اهدا شد و از آن زمان تاکنون در آنجا در معرض دید عموم قرار گرفته است.
منبع: https://digiato.com/astronomy/first-flight-of-the-wright-flyer